Reynsla Sveins sampsted
Sveinn Sampsted er nemandi í Verzlunarskóla Íslands. Hann er meðlimur í G-Unite góðgerðasamtökunum. Hann ákvað að skrifa hér grein um hvernig það var að koma út úr skápnum og öllu sem fylgir því. Endilega lesið þetta!
Ég mun skrifa smá um hvern punkt. Allt sem ég skrifa hérna er aðeins mín reynsla og hvernig ég hef upplifað hlutina. Það er ólíklegt að þetta sé sama upplifun hjá öllum, þó svo að það sé örugglega margt sem er sameiginlegt milli okkar. Ég mun ekki nefna nein nöfn og tala niðrandi um einhvern. Það mun líklega vera eitthvað sem fólk les og hugsar bara: „hvað í andskotanum er hann að bulla,“ en það er bara þeirra skoðun. En hér jú gó.
Ps. Sumt af því sem ég skrifa lítur út fyrir að vera að skrifað í pirringi en það er það ekki, bara 100% hreinskilni.
Afneitun og tilraunir að laga þetta
Kynhneigð er eitthvað sem byrjar ekki að myndast fyrr en við byrjun kynþroska sem er á tímabilinu 6-8 bekk. Þá byrja strákar að hætta að horfa á stelpur sem eitthvað sem þeir vildu alls ekki vera með og núna eru þeir byrjaðir tala og umgangast meira í kringum þær en áður. Ég hélt sjálfur að þeir væru núna bara loksins búnir að þroskast og skilja að það er í lagi að eiga stelpur sem vini eins og ég hafði alltaf gert. Loksins var orðið eðlilegt að eiga stelpur sem vini og það var litið á mann með meiri virðingu núna því maður var merktur sem „player“ en ekki stelpustrákur núna.
En eins hratt og þetta varð gott þá byrjaði þetta að snúast við í 8.bekk. Þá byrjuðu umræður eins og t.d. „þessi er #$%& heit“, „ertu ekki að grínast hvað þessi er með flottann rass“ og ,,finnst þér ekki þessi vera heit?“. Þar byrjaði ég að útilokast aðeins frá strákahópum skólans. Ég var sjálfur alltaf einn af „vinsælu“ krökkunum en þar sem að ég hef alltaf bara litið á stelpur sem vini en ekki á kynferðislegan hátt þá bara einfaldlega skildi ég þetta ekki. Þegar ég horfði á stelpur þá gat ég séð hvort þær voru sætar/fallegar og hvort þær voru í góðu formi eða ekki en ég skildi aldrei hugtakið „að vera heit“. Ég fattaði aldrei af hverju strákarnir voru að tala um rassinn á þeim því mér fannst þá og finnst en í dag vera bara ekkert sérstakt við hann, bara jafn áhugaverður og lærisvöðvinn eða kálfarnir. Sjálfur „check-aði“ ég reyndar oft brjóst því mér fannst það bara vera áhugavert að sjá hvernig stelpurnar væru að breytast.
Ég varð því oft vandræðalegur í stelpu umræðum og byrjaði að forðast þessar aðstæður. Að ég reyndi að forðast þær og átti stelpur sem vini leiddi til þess að það byrjuðu að koma sögusagnir um mig og fólk var byrjað að pæla í því hvort að ég væri öðruvísi. Ég heyrði af þessum sögusögnum í gegnum besta vin minn í lok fyrstu annar í 8.bekk og það var rosa sjokk, mér hefur sjaldan brugðið jafn mikið á ævinni og það var þá sem að ég fattaði að ég væri öðruvísi. Ég fór samstundis í bullandi afneitun. Á þessu augnabliki setti ég á mig ,,grímuna“ sem myndi ekki fara af fyrr en 1.janúar 2013 kl 03:30.
Það sem fólst í því að setja á sig grímuna var að:
1. Hætti hægt og rólega að umgangast stelpuvini mína sem var það sem ég sé mest eftir í dag.
2. Forðaðist að vera í kringum stráka sem ég gæti lent í stelpu umræður við og hékk bara í staðinn með strákum sem voru of feimnir til að tala um stelpur eða bara gerðu það ekki við mig.
3. Drap niður allar kynferðislegar tilfinningar tengdar strákum og þvingaði sjálfan mig að skoða stelpur og reyna að gera mig hrifinn af þeim. Ef ég hugsaði eða check-aði út strák þá vanalega refsaði ég sjálfum mér, annað hvort með því að meiða sjálfan mig eða drulla yfir sjálfan mig í hausnum. Ég ,,féll“ á þessari meðferð 17.júní 2010, þá var ég búin að gera þetta síðan jólin 2008. Gat þá einfaldlega ekki bælt niður þessar tilfinningar lengur.
Ég innilega trúði og vonaði að ég gæti lagað þetta, var illa að íhuga um tíma að biðja foreldra mína að senda mig í svona kristnar leiðréttingarbúðir. En er rosa glaður að ég hafi fallið á þessari meðferð minni því ég veit í dag að það er enginn lækning, því það er ekkert til þess að lækna.
Útkoman
Útkoman var eitt af því erfiðasta sem ég hef gert á ævi minni en það sem hefur líklega skipt mestu máli. Ég var nokkuð viss um að ég myndi aldrei koma út. Ég hélt að það myndu allir taka því illa. Ég hélt að allt hið versta myndi gerast, þangað til að einn hugrakkur verzlingur ákvað að skrifa grein og setja hana í skólablaðið. Að einhver hafi brotið ísinn var einmitt það sem ég þurfti. Ég fylgdist náið með þeim viðbrögðum sem hann fékk í persónu og hvað fólk sagði þegar hann var ekki og það var í 99% jákvætt.
Ég setti þá pressu á mig að gera hið sama, horfði á 1000 „hvernig á að koma út úr skápnum“ myndbönd á youtube og las mikið um það á netinu. Síðan ákvað ég dagsetningu og byrjaði að gera mig andlega tilbúin að segja stærsta leyndarmál mitt. Ég hafði það sem áramótaheit að koma út árið 2013.
Ég hugsaði ekki um neitt annað allt gamlárskvöld, ég beið þar til að stórfjölskyldan fór en þar sem að ég var að missa mig í tilfinningaflóði þá laumaðist ég inn á bað á meðan allir hinir voru uppi. Ég settist á klósettið og byrjaði að hugsa um hvernig ég myndi segja þetta og var að tja, peppa mig upp í það þegar að ég missti mig alveg. Ég fann hvernig ég var að draga grímuna af mér hægt og rólega með því að viðurkenna fyrir sjálfum mér að það væri ekkert að því að vera samkynhneigður og að það væri enginn heimsendir að segja mömmu og pabba. Samt sem áður þá vissi ég ekki hver þeirra viðbrögð yrðu. Ég settist síðan í sturtuna og var þar hágrátandi í 2 klukkutíma og gráa skyrtan mín var orðinn svört af tárum. Þegar ég heyrði að gestirnir voru farnir þá tók ég mömmu til hliðar og sagði henni á óskýran máta að ég væri hommi. Þetta var mesti léttir í heimi.
Síðan kom besti vinur minn og fjölskylda hans í heimsókn nokkrum mínútum eftir að ég kom út úr skápnum og þá þurfti ég að setja aftur á mig grímuna og þykjast eins og að ekkert hafi gerst. Þurrkaði tárin og þóttist vera glaður. Þetta var með því erfiðara sem ég hef gert.
Síðan var komið að bekknum. Ætlaði upphaflega að skrifa bréf og posta á bekkjarsíðuna á meðan ég var í útlöndum en bailaði á það. Hitaði upp með því að draga nokkra til hliðar og segja þeim í persónu. Sagði síðan fleirum í ísbíltúr og síðan kláraði ég í afmæli hjá bekkjarsystur þar sem ég stóð upp og sagði það yfir hópinn.
Sumarið gekk síðan bara þannig fyrir sig að ég sagði fleirum og síðan byrjaði þetta bara að breiðast, þannig að ég hætti að þurfa að segja og staðfesti bara.
Á þessu ári sagði allri fjölskyldu minni frá þessu. Ég vildi segja öllum í einu og gerði það í fjölskylduboði.
Daglegt líf og þeir sem taka ekki tillit til kynhneigðar
Að vera hommi á Íslandi er alls ekki svo slæmt. Það er rosa fátt neikvætt eða leiðinlegt sem gerist við okkur hérna og það eru rosa fáir sem hafa eitthvað gegn okkur sem sýna það í persónu eða á netinu. En það er sumir hlutir sem að ég væri alveg til að sleppa við. Þetta kemur fyrir og þetta fer í taugarnar á mér.
1. Í fyrstu var það aðeins pirrandi þegar fólk notaði setningar eins og „ertu fkn faggi eða“, „djöfull ertu hommalegur“, „ertu hommi eða“ og „hættu að vera faggi og vertu eins og maður“.. Það kannski notar það ekki gegn mér né til þess að meina eitthvað illt um samkynhneigða en þetta smá niðrandi og er nokkurn veginn að segja að það sé neikvætt að vera hommi og að við séum ekki karlar heldur eitthvað annað.
2. Þegar fólk er að tala um að hann er að skoða þessa eða hann er að pæla í þessari og það að vera alltaf sá sem hlustar á svona umræður og geta ekki sagt ég er að tjékka út þennan. Auk þess að fólk spyr aldrei að því eða að fólk virðist bara ekki vilja vita hvern maður sé að pæla í. Hef reynt að segja frá því að einhver sé að reyna við mig eða svoleiðis en fólk virðist bara ekki hafa áhuga á því og það spyr líka nánast aldrei um svoleiðis. Þannig að manni líður eins og að þetta sé eitthvað sem maður á bara að halda fyrir sjálfan sig og segja ekki öðrum. Don´t ask don´t tell.
3. Þegar að gagnkynhneigðir einstaklingar eru að kvarta yfir því hvað þeir eiga erfitt og munu aldrei finna neinn og enda ein/n. Þá vil ég rosa oft benda fólki á það að þau geta nánast valið úr 50% af dating pool og það er rosa einfalt fyrir þau að finna manneskju, bara sjá að hún sé af hinu kyninu og síðan vinna út frá því. Á meðan að okkar dating pool er kannski 3% af þessum 50% og maður getur ekki séð hverjir af þeim eru samkynhneigðir. Sem gott dæmi, þá geta stelpur valið úr 600-700 strákum í Versló væru þeir allir á lausu á meðan að ég get talið öll hugsanleg target á einni hendi.
4. Þegar að fólk spyr mig af hverju ég er ekki kominn með kærustu og hvenær ég plana að fara framleiða barnabörn fyrir foreldra mína. Það er í sjálfu sér ekkert að þessu en þetta er stöðug áminning á það sem að ég mun ekki gera. Það versta er að geta aldrei eignast manns eigið barn með einhverri manneskju sem maður elskar.
5.Tekur síðan á að halda sér jákvæðum þegar maður sér svo margar neikvæðar fréttir um það sem er gert við LGBT fólk annars staðar í heiminum. M.a.s. á Íslandi eru neikvæðar fréttir eins og um að hommar séu barðir á Laugaveginum og það sé fólk sem styður Gylfa Ægis og hans áróður um að við séum hættulegir í kringum börn og að það ætti að stoppa Gay pride og réttindabarátta okkar er kominn nógu langt.
Búningsklefar
Það sem mér fannst skemmtilegast að gera í hverri viku var að fara í þessa yndislegu búningsklefa og sjá hóp af mönnum þar sem að ég laðaðist kynferðislega af hverjum einum og einasta. Himnaríki hommans, fá að vera í búningsklefa með því kyni sem þeir eru hrifnir af. En NEI, þeir sem halda að við hugsum þetta svona eru tja, með miklar ranghugmyndir um þetta.
Búningsklefarnir eru algjört helvíti. Svona fyrst um sinn þá þurfti maður að bæla niður alla kynhvöt en með tímanum þá var þetta bara lærð hegðun, rútína. Fyrstur í sturtu og fyrstur út. Aldrei horfa á aðra staði heldur en á andlit eða á tær, allt þar á milli er off limits og það að horfa þangað gæti haft vondar afleiðingar. Þó svo að ég sé kominn út og ég veit að það er enginn að fara að verða reiður ef ég sé eitthvað viljandi eða óviljandi en samt er þessi rútína brennimerkt í hausinn á mér. Sama tilfinning í dag og fyrir 6 árum, óþægilegt, það er erfitt að útskýra það en mér líður svona semi eins og konu í karlaklefanum, maður bara passar ekki inn í stemninguna þar.
Það sem fylgdi þessu líka var alveg gífurleg spéhræðsla. Mér líður alltaf eins og allir séu að dæma mann og skoða en í raun og veru eru þeir ekki að gera það sem er sárt. Á annan hátt því að eins og strákar vilja að stelpur séu að check-a sig út þá vil ég að ég sé check-aður af strákum til að þeir hugsi „vá hvað þessi er með flott/an(insert bodypart/s).“ sem að gerist aldrei. Þannig manni finnst maður aldrei vera nógu góður eða nógu flottur, því maður fær aldrei check-ið eða hrósið. Eins fáránlega og það hljómar þá finnst mér hrós frá strák vera 1000x betra heldur en frá stelpu en held að flestir straight strákar séu sammála því að þeir taka því sem meira hrós ef stelpa segir að þeir séu heitir en ef ég myndi segja það.
Vinahópur og Virðing
Að vera hommi hefur haft rosa lítil áhrif á hvernig fólk kemur fram við mig og það hefur að mestu leyti bara batnað. En það er eitt sem að mig hefur alltaf langað að vera partur af en mun líklega aldrei geta það.
Þetta tengist því þegar strákar og strákahópar detta oft í svona „veiðigír“ í kringum stelpur, byrja að haga sér öðruvísi til að heilla þær en ég bara dett ekki í þennan gír. Fínt dæmi um þetta er þegar ég var með 3 bekkjarbræðrum mínum og einni bekkjarsystur í Nauthólsvík og vorum bara að chilla saman þegar að hópur af stelpum kom. Þá duttu allir strákarnir í svona „veiðigír“ og byrjuðu að peppa hvorn annan upp að byrja að tala við þær og svoleiðis. Endaði síðan með því að þeir fengu nokkur friend request á facebook og símanúmer minnir mig. Þeim fannst þeir vera „gaurarnir“ þá. Á meðan þá var ég og bekkjarsystir mín bara að tala saman og fylgjast með þeim. Ef hún hefði ekki verið með þá hefði ég bara verið að horfa á og væri semi stemningar eyðileggjari því að þar sem að ég dett ekki í svona gír þar sem maður verður kjánalegur og skemmtilegur þá virðist maður vera bara leiðinlegi gaurinn.
Hitt sem tengist virðingu. Að það sé verið að peppa mann að hitta einhverja gellu eða tala við þær. Man vel síðasta sumar þegar vinkona mín var að fokka í gaurum í símanum og þeir héldu að ég væri með henni eða datt það a.m.k. í hug og ég fékk sms spamm það kvöldið. GAMLI, REFÖR, VELDI Á MÖNNUM, KJELLINNN!!!!, eru dæmi um skilaboð sem ég fékk og mér fannst frekar gaman að fá þannig skilaboð.
Þannig að mér hefur alltaf fundist leiðinlegt að vera að missa af þessari stemningu og þetta er aðallega það sem lætur mér líða eins og ég sé öðruvísi en aðrir, passa ekki inn í svona hópa.
Skólaböll og önnur böll
Skóladansleikir eiga að vera með því skemmtilegast sem menntaskólanemar gera meðan þeir eru í menntaskóla. Skemmtileg tónlist, góð stemning og allir að skemmta sér með vinum sínum. Það er svo sem allt satt en ég upplifi þetta aðeins öðruvísi.
Frá því í 8.bekk í grunnskóla þá hefur fólk verið að tala um það að fara í sleik og ég fór í sleik við þennan/þessa o.s.frv. Ég var „veikur“ á öllum Samfésum þannig ég hafði góða ástæðu í grunnskóla fyrir að hafa ekki farið í sleik. En eftir að ég fór í menntaskóla þá breyttist þetta. Fullt af handahófskenndu fullu fólki á böllum og fólk gerir hluti án þess að hugsa mikið um það. Þar sem ég var ennþá í skápnum í 3 og 4 bekk þá var ég auðvitað spurður eftir öll böll hversu margar ég hafði kysst og svarið var alltaf 0. Pældi svo sem ekkert mikið í því á þessum tíma.
En núna eftir að ég kom út, þá hef ég náttúrulega aðeins pælt í þessu og fattaði þá að ballsleikur er líklegast ekki að fara að gerast hjá mér. Maður sér kannski fullt af fólki sem myndi flokkast sem target en maður má ekki reyna við þá því að það er alltaf bara illa séð og í nánast öllum tilfellum þá mun manneskjan segja nei því að hann er hrifinn af stelpum. Þannig að þetta er enn eitt dæmið um það hvar maður þarf að halda aftur af sér. Ég mun því aldrei kynnast spennunni að pikka i einhverja handahófskennda manneskju sem manni finnst vera flott og kyssa hana. Maður þarf í staðinn að staðfesta að hann er samkynhneigður fyrir ballið og síðan vonast eftir að finna hann innan um hugsanlega 1000-2000 manns.
Síðan þegar það eru a.m.k. 2 hommar á sama balli þá á fólk það til að reyna að draga þá að hvor öðrum og reyna láta þá kyssast og halda þar með að þau séu að gera manni stóran greiða. Hef lent í þessu einu sinni. Þar sem að ég var á skemmtistað í útlöndum og þá byrjuðu einhverjar útlenskar stelpur að tala við mig og voru rosa vinalegar. Síðan spurðu þær bara upp úr þurru, ,,you like boys, yes?“. Ég kinkaði kolli og þá byrjuðu þær að glotta og drógu mig síðan að einum strák og sögðu að hann væri samkynhneigður líka en hann hefði aldrei kysst neinn áður og báðu mig um að afsveina hann kossalega séð. Ég sagði fallega nei því að ég vildi sjálfur ekki að minn fyrsti koss væri þvingaður koss við einhvern útlenskan homma sem var nýbúin að reykja. Síðan seinna á ballinu þá byrjuðu íslensku gellurnar líka að pressa á mig að það myndaðist nokkurskonar samvinna milli þeirra og útlensku stelpnanna. Eftir miklar sannfæringar frá þeim þá sagði ég aftur nei og þá urðu sumir pirraðir og var smá skammaður.
Þannig jamm, aðeins öðruvísi reynsla fyrir okkur að fara á böll.
Sambönd og 3ja hjólið
Ég veit ekki hvort þetta gildir um aðra en þetta á vel við um mig. Ég verð vanalega hrifinn af einni manneskju um ákveðinn tíma og er þá bara hrifinn af henni. Er semsagt ekki að pæla í neinum öðrum. Það vill svo skemmtilega til að það sem þeir eiga allir sameiginlegt er að þeir eru bestu vinir mínir þegar ég er hrifinn af þeim og lendi nánast alltaf í þeirri stöðu að vera sem 3ja hjólið. 3ja hjólið er svo sem fín staða þar sem að maður fær að eyða nægum tíma með besta vini sínum og kærustu hans sem er oftast fín líka, en það er ömurlegt að maður er að horfa upp á þann sem maður er hrifinn af og kannski hrifinn af lengi og að hann mun aldrei vera neitt meira heldur en besti vinur minn. Þetta endar alltaf þannig að ég þarf að fara heim snemma á meðan parið á „gæða stundir“ saman.
Þetta er galli við það að vera samkynhneigður, maður kynnist manneskju sem líkar vel við mann á móti og oft verðum við bestu vinir en það verður aldrei neitt meira en það. Þannig að maður er þannig séð alltaf í friend zone og getur ekkert gert til að losna úr því sem er ömurlegt. Ég er í augnablikinu í 2 ára friend zone dæmi og næ ekki að losa mig frá því. Vinur minn hefur verið að pressa á mig að reyna við einhvern sem myndi segja já eða samkynhneigður semsagt en það bara virkar ekki þannig að maður verði bara sísvona hrifinn af manneskju. Það bara gerist.
Svona í stuttu máli að sama hversu náinn maður verður einhverjum, kynnist fjölskyldu og vinum og er orðinn partur af því þá mun maður alltaf fá NEI á endanum því að hann hefur ekki áhuga á manni. Vill bara vera vinur sem þýðir FRIEND ZONE FOREVER!
Hey, hann er hommi líka, þið eruð fullkomnir saman! Dæmið
Eftir að maður kemur út þá er mikið um jákvæðar breytingar. Það opnast manni margar hurðir sem áður voru lokaðir en sumt væri ég til í að sleppa við. Sumir einstaklingar hafa fengið þá hugmynd að maður sé mjög örvæntingarfullur og að maður vilji bara hoppa í samband með hverjum sem er. Það er RANGT.
Hef rosa oft lent í því að vinir mínir reyni að koma mér saman með öðrum homma, jafnvel þó að það eina sem við eigum sameiginlegt er að vera hommi. Fólk hefur gengið mislangt. Sumir koma bara með saklaust „viltu ekki check-a hann út, hann er nýkominn úr skápnum líka“ en aðrir gera ítrekaðar tilraunir.
Hérna er dæmi um það sem að mér fannst ganga of langt.
1. Vinur sagði „ég veit um einn homma sem mér finnst vera rosa sætur og ég er búin að vera að sýna honum myndir af þér og hann er til í þig“. Byrjaði saklaust en síðan komu spurningar, „Finnst þér hann ekki sætur?“, „myndiru hann ekki?“, „viltu að ég hjálpi þér að hitta hann?“. Mér finnst þetta vera rosa pirrandi og vil frekar að hann tali við mig í persónu í stað þess að þetta fari í gegnum 3ja aðila.
2. Búið að vera að pressa á mig að tala við einn gaur sem vildi tala við mig en ég var harður á því að ef hann vildi tala við mig þá þyrfti hann að gera það sjálfur í stað þess að tala í gegnum vini. Hann byrjaði að tala við mig og var mjög nice og skemmtilegur og allt í fínu lagi en svo kom vesenið. Ég var offline í 2 daga eða svoleiðis og fékk þá pirrings skilaboð frá vinum hans og þeir voru að biðja mig að svara honum því það væri illa gert að svara ekki. Ég var ekki einu sinni búinn að vera á facebook. Síðan gerðist þetta aftur að ég var ekki á facebook í nokkra daga og þá fékk ég reiði snöpp sem sögðu að ég væri vondur því ég væri ekki að svara og báðu mig að hætta að vera hálfviti.
3. Síðan bara öll skiptin þar sem að einhver segir að ég hafi sagt að ég hafi áhuga á ákveðinni manneskju sem síðan addar mér og byrjar að tala við mig og ég enda alltaf á því að þurfa að segja að þetta var ekki satt. Semsagt leiðinlegi gaurinn sem er að hafna öðrum.
Finnst bara fáránlegt að fólk sé að reyna að þvinga manni uppá aðra manneskju. Það myndi enginn gera það við straight manneskju því það er bara illa séð og skrýtið.
Steríótýpur, glamúrhommar og það erfiða við að vera „venjulegur“ gay
Ég nenni ekki að fara að tala mikið um þessa „æðislegu“ steríótýpu en mér finnst hún persónulega ekki vera sú skemmtilegasta. Þetta er mikið notað sem alhæfing yfir alla og því ekki mjög gaman. High pitch raddir, brennandi áhugi á tísku, útliti og að versla mikið, kjánalegar hreyfingar og það að vera kvenlegir er það sem eru kannski mest einkennandi punktar.
Þeir sem falla undir þetta kalla ég glamúrhomma, þeir sem eru augljóslega samkynhneigðir og maður getur séð það á útliti, hegðun og lífsstíl. Þeir eiga auðveldara með að kynnast öðrum hommum því að þeir eru með merkið HOMMI á sér og það sést á meðan „venjulegu“ hommarnir blandast í hópinn sem gerir það töluvert erfiðara fyrir þá að vera greindir af öðrum hommum. „Venjulegu“ hommarnir eiga vanalega í meiri erfiðleikum að koma út úr skápnum þar sem að fólk er oft að bíða eftir að glamúrhommarnir komi út. Glamúrhommarnir sleppa einnig við það að þurfa stöðugt að greina frá kynhneigð sinni því að hún er það augljós að fólk er hætt að spyrja.
Viðbrögð eftir útkomu og breyting á stelpum
Ég hef ekki fengið vond viðbrögð ennþá. Maður bjóst við því að kannski myndi gamla kynslóðin mótmæla en hún sagði ekki orð og sagðist ætla að styðja við bakið á mér allan tímann. Maður sér að fólk verður fyrir smá vonbrigðum og þetta er ekki beint það sem það vill en það er alltaf tilbúið að kyngja þessu niður og hjálpa manni. Sem er frábært. Vinir mínir hafa allir bara orðnir betri vinir mínir og mér finnst að ég passi betur inn í hópinn núna en ég gerði áður. Flestir segja að þeir finni mun því þeim fannst maður alltaf vera að fela eitthvað og því var skrýtið að vera í kringum mig. En núna er það farið. PÚFF!
Stærsta breytingin sem ég hef tekið eftir er á stelpunum. Öll kynferðisleg spenna er farinn og þær slaka augljóslega meira í kringum mig núna og eru óhræddar við að sýna mér þeirra verstu hliðar. Ómálaðar, í náttbuxum, borðandi ruslfæði, segjandi dónabrandara, að stríða manni og eru stundum að mínu mati meiri gaurar heldur en stráka vinir mínir. Ég tel þetta vera jákvæða breytingu því núna er fólk að vera það sjálft og líður vel í kringum mann. Maður kynnist alvöru persónuleika þeirra og hann er alltaf betri heldur en sá sem maður þekkti fyrir, mætti segja að gríman þeirra sé farinn, núnar eru 100% þær sjálfar.
Móðursýki
Besti parturinn við að koma út er að maður losnar nánast við alla móðursýkina (paranoid). Stöðugur ótti um að fólk átti sig á leyndarmálinu sínu. Maður passaði sig vel að gefa ekki upp nein merki um að maður væri öðruvísi. Bara að ná að vera nógu venjulegur og það færi lítið fyrir manni svo fólk myndi ekki pæla í neinu og þar af leiðandi ekki pæla í kynhneigð manns.
Þetta virkaði í grunnskóla og ég náði þar með að þagga niður orðróma um samkynhneigð mína. Þeir poppuðu síðan því miður upp aftur í menntaskóla og það byrjuðu aftur sögusagnir, ég fékk nánast hjartaáfall þegar að full bekkjarsystir öskraði á mig í bílnum, „ertu hommeee?“, hætti ekki að hugsa næstu vikurnar hvað ég hafði gert „rangt“. Það vill svo skemmtilega til að hún er sjálf samkynhneigð og hafði líklega bara spottað mig.
Vorkenni fólk sem býr í löndum þar sem það er hættulegt að vera partur af LGBT og þarf að þola mun verri móðursýki en ég alla ævi og getur ekkert gert í því.
Kynhvöt
Nokkrir punktar um þetta bara sem mér datt í hug að fólk vildi kannski vita.
1. Hef 0 áhuga á endaþarmsmökum og tel að það séu margir á sömu skoðun, finnst sjálfum þetta vera ógeðslegt og finnst bara ekkert aðlaðandi við þetta svæði og þessa athöfn. Síðan eru líka afleiðingarnar vondar ef eitthvað fer úrskeiðis.
2. Þó maður sé samkynhneigður þýðir ekki að maður er hrifinn af öllum strákum, sama með að strákar eru ekki hrifnir af öllum stelpum.
3. Það að hommar séu tja hommalegir (drottiningar) er mikið turn off finnst mér því að það að vera samkynhneigður þýðir að ég sé hrifinn af strák/karli ekki af einhverri drottningu.
4.Sama þó að nakinn heit manneskja standi fyrir framan mann þá erum við ekki að missa okkur yfir þessu því að við erum vanir því að vera í kringum fólk af eigin kyni, naked or not og höfum flestir náð að hafa nánast fullkomna sjálfsstjórn til að koma í veg fyrir að það komi einhver „skemmtileg“ atvik.
5. Erum með standard og erum ekki með hverjum sem er þó svo að það sé mun erfiðara fyrir okkur að finna einhvern.
6. Hef aldrei skilið hvað fólk finnst heillandi við að hafa eldri gaur með ungum og óreyndum gaur. Sem býðst til að kenna honum. Veita honum reynslu.
Ps. Sumt af því sem ég skrifa lítur út fyrir að vera að skrifað í pirringi en það er það ekki, bara 100% hreinskilni.
Afneitun og tilraunir að laga þetta
Kynhneigð er eitthvað sem byrjar ekki að myndast fyrr en við byrjun kynþroska sem er á tímabilinu 6-8 bekk. Þá byrja strákar að hætta að horfa á stelpur sem eitthvað sem þeir vildu alls ekki vera með og núna eru þeir byrjaðir tala og umgangast meira í kringum þær en áður. Ég hélt sjálfur að þeir væru núna bara loksins búnir að þroskast og skilja að það er í lagi að eiga stelpur sem vini eins og ég hafði alltaf gert. Loksins var orðið eðlilegt að eiga stelpur sem vini og það var litið á mann með meiri virðingu núna því maður var merktur sem „player“ en ekki stelpustrákur núna.
En eins hratt og þetta varð gott þá byrjaði þetta að snúast við í 8.bekk. Þá byrjuðu umræður eins og t.d. „þessi er #$%& heit“, „ertu ekki að grínast hvað þessi er með flottann rass“ og ,,finnst þér ekki þessi vera heit?“. Þar byrjaði ég að útilokast aðeins frá strákahópum skólans. Ég var sjálfur alltaf einn af „vinsælu“ krökkunum en þar sem að ég hef alltaf bara litið á stelpur sem vini en ekki á kynferðislegan hátt þá bara einfaldlega skildi ég þetta ekki. Þegar ég horfði á stelpur þá gat ég séð hvort þær voru sætar/fallegar og hvort þær voru í góðu formi eða ekki en ég skildi aldrei hugtakið „að vera heit“. Ég fattaði aldrei af hverju strákarnir voru að tala um rassinn á þeim því mér fannst þá og finnst en í dag vera bara ekkert sérstakt við hann, bara jafn áhugaverður og lærisvöðvinn eða kálfarnir. Sjálfur „check-aði“ ég reyndar oft brjóst því mér fannst það bara vera áhugavert að sjá hvernig stelpurnar væru að breytast.
Ég varð því oft vandræðalegur í stelpu umræðum og byrjaði að forðast þessar aðstæður. Að ég reyndi að forðast þær og átti stelpur sem vini leiddi til þess að það byrjuðu að koma sögusagnir um mig og fólk var byrjað að pæla í því hvort að ég væri öðruvísi. Ég heyrði af þessum sögusögnum í gegnum besta vin minn í lok fyrstu annar í 8.bekk og það var rosa sjokk, mér hefur sjaldan brugðið jafn mikið á ævinni og það var þá sem að ég fattaði að ég væri öðruvísi. Ég fór samstundis í bullandi afneitun. Á þessu augnabliki setti ég á mig ,,grímuna“ sem myndi ekki fara af fyrr en 1.janúar 2013 kl 03:30.
Það sem fólst í því að setja á sig grímuna var að:
1. Hætti hægt og rólega að umgangast stelpuvini mína sem var það sem ég sé mest eftir í dag.
2. Forðaðist að vera í kringum stráka sem ég gæti lent í stelpu umræður við og hékk bara í staðinn með strákum sem voru of feimnir til að tala um stelpur eða bara gerðu það ekki við mig.
3. Drap niður allar kynferðislegar tilfinningar tengdar strákum og þvingaði sjálfan mig að skoða stelpur og reyna að gera mig hrifinn af þeim. Ef ég hugsaði eða check-aði út strák þá vanalega refsaði ég sjálfum mér, annað hvort með því að meiða sjálfan mig eða drulla yfir sjálfan mig í hausnum. Ég ,,féll“ á þessari meðferð 17.júní 2010, þá var ég búin að gera þetta síðan jólin 2008. Gat þá einfaldlega ekki bælt niður þessar tilfinningar lengur.
Ég innilega trúði og vonaði að ég gæti lagað þetta, var illa að íhuga um tíma að biðja foreldra mína að senda mig í svona kristnar leiðréttingarbúðir. En er rosa glaður að ég hafi fallið á þessari meðferð minni því ég veit í dag að það er enginn lækning, því það er ekkert til þess að lækna.
Útkoman
Útkoman var eitt af því erfiðasta sem ég hef gert á ævi minni en það sem hefur líklega skipt mestu máli. Ég var nokkuð viss um að ég myndi aldrei koma út. Ég hélt að það myndu allir taka því illa. Ég hélt að allt hið versta myndi gerast, þangað til að einn hugrakkur verzlingur ákvað að skrifa grein og setja hana í skólablaðið. Að einhver hafi brotið ísinn var einmitt það sem ég þurfti. Ég fylgdist náið með þeim viðbrögðum sem hann fékk í persónu og hvað fólk sagði þegar hann var ekki og það var í 99% jákvætt.
Ég setti þá pressu á mig að gera hið sama, horfði á 1000 „hvernig á að koma út úr skápnum“ myndbönd á youtube og las mikið um það á netinu. Síðan ákvað ég dagsetningu og byrjaði að gera mig andlega tilbúin að segja stærsta leyndarmál mitt. Ég hafði það sem áramótaheit að koma út árið 2013.
Ég hugsaði ekki um neitt annað allt gamlárskvöld, ég beið þar til að stórfjölskyldan fór en þar sem að ég var að missa mig í tilfinningaflóði þá laumaðist ég inn á bað á meðan allir hinir voru uppi. Ég settist á klósettið og byrjaði að hugsa um hvernig ég myndi segja þetta og var að tja, peppa mig upp í það þegar að ég missti mig alveg. Ég fann hvernig ég var að draga grímuna af mér hægt og rólega með því að viðurkenna fyrir sjálfum mér að það væri ekkert að því að vera samkynhneigður og að það væri enginn heimsendir að segja mömmu og pabba. Samt sem áður þá vissi ég ekki hver þeirra viðbrögð yrðu. Ég settist síðan í sturtuna og var þar hágrátandi í 2 klukkutíma og gráa skyrtan mín var orðinn svört af tárum. Þegar ég heyrði að gestirnir voru farnir þá tók ég mömmu til hliðar og sagði henni á óskýran máta að ég væri hommi. Þetta var mesti léttir í heimi.
Síðan kom besti vinur minn og fjölskylda hans í heimsókn nokkrum mínútum eftir að ég kom út úr skápnum og þá þurfti ég að setja aftur á mig grímuna og þykjast eins og að ekkert hafi gerst. Þurrkaði tárin og þóttist vera glaður. Þetta var með því erfiðara sem ég hef gert.
Síðan var komið að bekknum. Ætlaði upphaflega að skrifa bréf og posta á bekkjarsíðuna á meðan ég var í útlöndum en bailaði á það. Hitaði upp með því að draga nokkra til hliðar og segja þeim í persónu. Sagði síðan fleirum í ísbíltúr og síðan kláraði ég í afmæli hjá bekkjarsystur þar sem ég stóð upp og sagði það yfir hópinn.
Sumarið gekk síðan bara þannig fyrir sig að ég sagði fleirum og síðan byrjaði þetta bara að breiðast, þannig að ég hætti að þurfa að segja og staðfesti bara.
Á þessu ári sagði allri fjölskyldu minni frá þessu. Ég vildi segja öllum í einu og gerði það í fjölskylduboði.
Daglegt líf og þeir sem taka ekki tillit til kynhneigðar
Að vera hommi á Íslandi er alls ekki svo slæmt. Það er rosa fátt neikvætt eða leiðinlegt sem gerist við okkur hérna og það eru rosa fáir sem hafa eitthvað gegn okkur sem sýna það í persónu eða á netinu. En það er sumir hlutir sem að ég væri alveg til að sleppa við. Þetta kemur fyrir og þetta fer í taugarnar á mér.
1. Í fyrstu var það aðeins pirrandi þegar fólk notaði setningar eins og „ertu fkn faggi eða“, „djöfull ertu hommalegur“, „ertu hommi eða“ og „hættu að vera faggi og vertu eins og maður“.. Það kannski notar það ekki gegn mér né til þess að meina eitthvað illt um samkynhneigða en þetta smá niðrandi og er nokkurn veginn að segja að það sé neikvætt að vera hommi og að við séum ekki karlar heldur eitthvað annað.
2. Þegar fólk er að tala um að hann er að skoða þessa eða hann er að pæla í þessari og það að vera alltaf sá sem hlustar á svona umræður og geta ekki sagt ég er að tjékka út þennan. Auk þess að fólk spyr aldrei að því eða að fólk virðist bara ekki vilja vita hvern maður sé að pæla í. Hef reynt að segja frá því að einhver sé að reyna við mig eða svoleiðis en fólk virðist bara ekki hafa áhuga á því og það spyr líka nánast aldrei um svoleiðis. Þannig að manni líður eins og að þetta sé eitthvað sem maður á bara að halda fyrir sjálfan sig og segja ekki öðrum. Don´t ask don´t tell.
3. Þegar að gagnkynhneigðir einstaklingar eru að kvarta yfir því hvað þeir eiga erfitt og munu aldrei finna neinn og enda ein/n. Þá vil ég rosa oft benda fólki á það að þau geta nánast valið úr 50% af dating pool og það er rosa einfalt fyrir þau að finna manneskju, bara sjá að hún sé af hinu kyninu og síðan vinna út frá því. Á meðan að okkar dating pool er kannski 3% af þessum 50% og maður getur ekki séð hverjir af þeim eru samkynhneigðir. Sem gott dæmi, þá geta stelpur valið úr 600-700 strákum í Versló væru þeir allir á lausu á meðan að ég get talið öll hugsanleg target á einni hendi.
4. Þegar að fólk spyr mig af hverju ég er ekki kominn með kærustu og hvenær ég plana að fara framleiða barnabörn fyrir foreldra mína. Það er í sjálfu sér ekkert að þessu en þetta er stöðug áminning á það sem að ég mun ekki gera. Það versta er að geta aldrei eignast manns eigið barn með einhverri manneskju sem maður elskar.
5.Tekur síðan á að halda sér jákvæðum þegar maður sér svo margar neikvæðar fréttir um það sem er gert við LGBT fólk annars staðar í heiminum. M.a.s. á Íslandi eru neikvæðar fréttir eins og um að hommar séu barðir á Laugaveginum og það sé fólk sem styður Gylfa Ægis og hans áróður um að við séum hættulegir í kringum börn og að það ætti að stoppa Gay pride og réttindabarátta okkar er kominn nógu langt.
Búningsklefar
Það sem mér fannst skemmtilegast að gera í hverri viku var að fara í þessa yndislegu búningsklefa og sjá hóp af mönnum þar sem að ég laðaðist kynferðislega af hverjum einum og einasta. Himnaríki hommans, fá að vera í búningsklefa með því kyni sem þeir eru hrifnir af. En NEI, þeir sem halda að við hugsum þetta svona eru tja, með miklar ranghugmyndir um þetta.
Búningsklefarnir eru algjört helvíti. Svona fyrst um sinn þá þurfti maður að bæla niður alla kynhvöt en með tímanum þá var þetta bara lærð hegðun, rútína. Fyrstur í sturtu og fyrstur út. Aldrei horfa á aðra staði heldur en á andlit eða á tær, allt þar á milli er off limits og það að horfa þangað gæti haft vondar afleiðingar. Þó svo að ég sé kominn út og ég veit að það er enginn að fara að verða reiður ef ég sé eitthvað viljandi eða óviljandi en samt er þessi rútína brennimerkt í hausinn á mér. Sama tilfinning í dag og fyrir 6 árum, óþægilegt, það er erfitt að útskýra það en mér líður svona semi eins og konu í karlaklefanum, maður bara passar ekki inn í stemninguna þar.
Það sem fylgdi þessu líka var alveg gífurleg spéhræðsla. Mér líður alltaf eins og allir séu að dæma mann og skoða en í raun og veru eru þeir ekki að gera það sem er sárt. Á annan hátt því að eins og strákar vilja að stelpur séu að check-a sig út þá vil ég að ég sé check-aður af strákum til að þeir hugsi „vá hvað þessi er með flott/an(insert bodypart/s).“ sem að gerist aldrei. Þannig manni finnst maður aldrei vera nógu góður eða nógu flottur, því maður fær aldrei check-ið eða hrósið. Eins fáránlega og það hljómar þá finnst mér hrós frá strák vera 1000x betra heldur en frá stelpu en held að flestir straight strákar séu sammála því að þeir taka því sem meira hrós ef stelpa segir að þeir séu heitir en ef ég myndi segja það.
Vinahópur og Virðing
Að vera hommi hefur haft rosa lítil áhrif á hvernig fólk kemur fram við mig og það hefur að mestu leyti bara batnað. En það er eitt sem að mig hefur alltaf langað að vera partur af en mun líklega aldrei geta það.
Þetta tengist því þegar strákar og strákahópar detta oft í svona „veiðigír“ í kringum stelpur, byrja að haga sér öðruvísi til að heilla þær en ég bara dett ekki í þennan gír. Fínt dæmi um þetta er þegar ég var með 3 bekkjarbræðrum mínum og einni bekkjarsystur í Nauthólsvík og vorum bara að chilla saman þegar að hópur af stelpum kom. Þá duttu allir strákarnir í svona „veiðigír“ og byrjuðu að peppa hvorn annan upp að byrja að tala við þær og svoleiðis. Endaði síðan með því að þeir fengu nokkur friend request á facebook og símanúmer minnir mig. Þeim fannst þeir vera „gaurarnir“ þá. Á meðan þá var ég og bekkjarsystir mín bara að tala saman og fylgjast með þeim. Ef hún hefði ekki verið með þá hefði ég bara verið að horfa á og væri semi stemningar eyðileggjari því að þar sem að ég dett ekki í svona gír þar sem maður verður kjánalegur og skemmtilegur þá virðist maður vera bara leiðinlegi gaurinn.
Hitt sem tengist virðingu. Að það sé verið að peppa mann að hitta einhverja gellu eða tala við þær. Man vel síðasta sumar þegar vinkona mín var að fokka í gaurum í símanum og þeir héldu að ég væri með henni eða datt það a.m.k. í hug og ég fékk sms spamm það kvöldið. GAMLI, REFÖR, VELDI Á MÖNNUM, KJELLINNN!!!!, eru dæmi um skilaboð sem ég fékk og mér fannst frekar gaman að fá þannig skilaboð.
Þannig að mér hefur alltaf fundist leiðinlegt að vera að missa af þessari stemningu og þetta er aðallega það sem lætur mér líða eins og ég sé öðruvísi en aðrir, passa ekki inn í svona hópa.
Skólaböll og önnur böll
Skóladansleikir eiga að vera með því skemmtilegast sem menntaskólanemar gera meðan þeir eru í menntaskóla. Skemmtileg tónlist, góð stemning og allir að skemmta sér með vinum sínum. Það er svo sem allt satt en ég upplifi þetta aðeins öðruvísi.
Frá því í 8.bekk í grunnskóla þá hefur fólk verið að tala um það að fara í sleik og ég fór í sleik við þennan/þessa o.s.frv. Ég var „veikur“ á öllum Samfésum þannig ég hafði góða ástæðu í grunnskóla fyrir að hafa ekki farið í sleik. En eftir að ég fór í menntaskóla þá breyttist þetta. Fullt af handahófskenndu fullu fólki á böllum og fólk gerir hluti án þess að hugsa mikið um það. Þar sem ég var ennþá í skápnum í 3 og 4 bekk þá var ég auðvitað spurður eftir öll böll hversu margar ég hafði kysst og svarið var alltaf 0. Pældi svo sem ekkert mikið í því á þessum tíma.
En núna eftir að ég kom út, þá hef ég náttúrulega aðeins pælt í þessu og fattaði þá að ballsleikur er líklegast ekki að fara að gerast hjá mér. Maður sér kannski fullt af fólki sem myndi flokkast sem target en maður má ekki reyna við þá því að það er alltaf bara illa séð og í nánast öllum tilfellum þá mun manneskjan segja nei því að hann er hrifinn af stelpum. Þannig að þetta er enn eitt dæmið um það hvar maður þarf að halda aftur af sér. Ég mun því aldrei kynnast spennunni að pikka i einhverja handahófskennda manneskju sem manni finnst vera flott og kyssa hana. Maður þarf í staðinn að staðfesta að hann er samkynhneigður fyrir ballið og síðan vonast eftir að finna hann innan um hugsanlega 1000-2000 manns.
Síðan þegar það eru a.m.k. 2 hommar á sama balli þá á fólk það til að reyna að draga þá að hvor öðrum og reyna láta þá kyssast og halda þar með að þau séu að gera manni stóran greiða. Hef lent í þessu einu sinni. Þar sem að ég var á skemmtistað í útlöndum og þá byrjuðu einhverjar útlenskar stelpur að tala við mig og voru rosa vinalegar. Síðan spurðu þær bara upp úr þurru, ,,you like boys, yes?“. Ég kinkaði kolli og þá byrjuðu þær að glotta og drógu mig síðan að einum strák og sögðu að hann væri samkynhneigður líka en hann hefði aldrei kysst neinn áður og báðu mig um að afsveina hann kossalega séð. Ég sagði fallega nei því að ég vildi sjálfur ekki að minn fyrsti koss væri þvingaður koss við einhvern útlenskan homma sem var nýbúin að reykja. Síðan seinna á ballinu þá byrjuðu íslensku gellurnar líka að pressa á mig að það myndaðist nokkurskonar samvinna milli þeirra og útlensku stelpnanna. Eftir miklar sannfæringar frá þeim þá sagði ég aftur nei og þá urðu sumir pirraðir og var smá skammaður.
Þannig jamm, aðeins öðruvísi reynsla fyrir okkur að fara á böll.
Sambönd og 3ja hjólið
Ég veit ekki hvort þetta gildir um aðra en þetta á vel við um mig. Ég verð vanalega hrifinn af einni manneskju um ákveðinn tíma og er þá bara hrifinn af henni. Er semsagt ekki að pæla í neinum öðrum. Það vill svo skemmtilega til að það sem þeir eiga allir sameiginlegt er að þeir eru bestu vinir mínir þegar ég er hrifinn af þeim og lendi nánast alltaf í þeirri stöðu að vera sem 3ja hjólið. 3ja hjólið er svo sem fín staða þar sem að maður fær að eyða nægum tíma með besta vini sínum og kærustu hans sem er oftast fín líka, en það er ömurlegt að maður er að horfa upp á þann sem maður er hrifinn af og kannski hrifinn af lengi og að hann mun aldrei vera neitt meira heldur en besti vinur minn. Þetta endar alltaf þannig að ég þarf að fara heim snemma á meðan parið á „gæða stundir“ saman.
Þetta er galli við það að vera samkynhneigður, maður kynnist manneskju sem líkar vel við mann á móti og oft verðum við bestu vinir en það verður aldrei neitt meira en það. Þannig að maður er þannig séð alltaf í friend zone og getur ekkert gert til að losna úr því sem er ömurlegt. Ég er í augnablikinu í 2 ára friend zone dæmi og næ ekki að losa mig frá því. Vinur minn hefur verið að pressa á mig að reyna við einhvern sem myndi segja já eða samkynhneigður semsagt en það bara virkar ekki þannig að maður verði bara sísvona hrifinn af manneskju. Það bara gerist.
Svona í stuttu máli að sama hversu náinn maður verður einhverjum, kynnist fjölskyldu og vinum og er orðinn partur af því þá mun maður alltaf fá NEI á endanum því að hann hefur ekki áhuga á manni. Vill bara vera vinur sem þýðir FRIEND ZONE FOREVER!
Hey, hann er hommi líka, þið eruð fullkomnir saman! Dæmið
Eftir að maður kemur út þá er mikið um jákvæðar breytingar. Það opnast manni margar hurðir sem áður voru lokaðir en sumt væri ég til í að sleppa við. Sumir einstaklingar hafa fengið þá hugmynd að maður sé mjög örvæntingarfullur og að maður vilji bara hoppa í samband með hverjum sem er. Það er RANGT.
Hef rosa oft lent í því að vinir mínir reyni að koma mér saman með öðrum homma, jafnvel þó að það eina sem við eigum sameiginlegt er að vera hommi. Fólk hefur gengið mislangt. Sumir koma bara með saklaust „viltu ekki check-a hann út, hann er nýkominn úr skápnum líka“ en aðrir gera ítrekaðar tilraunir.
Hérna er dæmi um það sem að mér fannst ganga of langt.
1. Vinur sagði „ég veit um einn homma sem mér finnst vera rosa sætur og ég er búin að vera að sýna honum myndir af þér og hann er til í þig“. Byrjaði saklaust en síðan komu spurningar, „Finnst þér hann ekki sætur?“, „myndiru hann ekki?“, „viltu að ég hjálpi þér að hitta hann?“. Mér finnst þetta vera rosa pirrandi og vil frekar að hann tali við mig í persónu í stað þess að þetta fari í gegnum 3ja aðila.
2. Búið að vera að pressa á mig að tala við einn gaur sem vildi tala við mig en ég var harður á því að ef hann vildi tala við mig þá þyrfti hann að gera það sjálfur í stað þess að tala í gegnum vini. Hann byrjaði að tala við mig og var mjög nice og skemmtilegur og allt í fínu lagi en svo kom vesenið. Ég var offline í 2 daga eða svoleiðis og fékk þá pirrings skilaboð frá vinum hans og þeir voru að biðja mig að svara honum því það væri illa gert að svara ekki. Ég var ekki einu sinni búinn að vera á facebook. Síðan gerðist þetta aftur að ég var ekki á facebook í nokkra daga og þá fékk ég reiði snöpp sem sögðu að ég væri vondur því ég væri ekki að svara og báðu mig að hætta að vera hálfviti.
3. Síðan bara öll skiptin þar sem að einhver segir að ég hafi sagt að ég hafi áhuga á ákveðinni manneskju sem síðan addar mér og byrjar að tala við mig og ég enda alltaf á því að þurfa að segja að þetta var ekki satt. Semsagt leiðinlegi gaurinn sem er að hafna öðrum.
Finnst bara fáránlegt að fólk sé að reyna að þvinga manni uppá aðra manneskju. Það myndi enginn gera það við straight manneskju því það er bara illa séð og skrýtið.
Steríótýpur, glamúrhommar og það erfiða við að vera „venjulegur“ gay
Ég nenni ekki að fara að tala mikið um þessa „æðislegu“ steríótýpu en mér finnst hún persónulega ekki vera sú skemmtilegasta. Þetta er mikið notað sem alhæfing yfir alla og því ekki mjög gaman. High pitch raddir, brennandi áhugi á tísku, útliti og að versla mikið, kjánalegar hreyfingar og það að vera kvenlegir er það sem eru kannski mest einkennandi punktar.
Þeir sem falla undir þetta kalla ég glamúrhomma, þeir sem eru augljóslega samkynhneigðir og maður getur séð það á útliti, hegðun og lífsstíl. Þeir eiga auðveldara með að kynnast öðrum hommum því að þeir eru með merkið HOMMI á sér og það sést á meðan „venjulegu“ hommarnir blandast í hópinn sem gerir það töluvert erfiðara fyrir þá að vera greindir af öðrum hommum. „Venjulegu“ hommarnir eiga vanalega í meiri erfiðleikum að koma út úr skápnum þar sem að fólk er oft að bíða eftir að glamúrhommarnir komi út. Glamúrhommarnir sleppa einnig við það að þurfa stöðugt að greina frá kynhneigð sinni því að hún er það augljós að fólk er hætt að spyrja.
Viðbrögð eftir útkomu og breyting á stelpum
Ég hef ekki fengið vond viðbrögð ennþá. Maður bjóst við því að kannski myndi gamla kynslóðin mótmæla en hún sagði ekki orð og sagðist ætla að styðja við bakið á mér allan tímann. Maður sér að fólk verður fyrir smá vonbrigðum og þetta er ekki beint það sem það vill en það er alltaf tilbúið að kyngja þessu niður og hjálpa manni. Sem er frábært. Vinir mínir hafa allir bara orðnir betri vinir mínir og mér finnst að ég passi betur inn í hópinn núna en ég gerði áður. Flestir segja að þeir finni mun því þeim fannst maður alltaf vera að fela eitthvað og því var skrýtið að vera í kringum mig. En núna er það farið. PÚFF!
Stærsta breytingin sem ég hef tekið eftir er á stelpunum. Öll kynferðisleg spenna er farinn og þær slaka augljóslega meira í kringum mig núna og eru óhræddar við að sýna mér þeirra verstu hliðar. Ómálaðar, í náttbuxum, borðandi ruslfæði, segjandi dónabrandara, að stríða manni og eru stundum að mínu mati meiri gaurar heldur en stráka vinir mínir. Ég tel þetta vera jákvæða breytingu því núna er fólk að vera það sjálft og líður vel í kringum mann. Maður kynnist alvöru persónuleika þeirra og hann er alltaf betri heldur en sá sem maður þekkti fyrir, mætti segja að gríman þeirra sé farinn, núnar eru 100% þær sjálfar.
Móðursýki
Besti parturinn við að koma út er að maður losnar nánast við alla móðursýkina (paranoid). Stöðugur ótti um að fólk átti sig á leyndarmálinu sínu. Maður passaði sig vel að gefa ekki upp nein merki um að maður væri öðruvísi. Bara að ná að vera nógu venjulegur og það færi lítið fyrir manni svo fólk myndi ekki pæla í neinu og þar af leiðandi ekki pæla í kynhneigð manns.
Þetta virkaði í grunnskóla og ég náði þar með að þagga niður orðróma um samkynhneigð mína. Þeir poppuðu síðan því miður upp aftur í menntaskóla og það byrjuðu aftur sögusagnir, ég fékk nánast hjartaáfall þegar að full bekkjarsystir öskraði á mig í bílnum, „ertu hommeee?“, hætti ekki að hugsa næstu vikurnar hvað ég hafði gert „rangt“. Það vill svo skemmtilega til að hún er sjálf samkynhneigð og hafði líklega bara spottað mig.
Vorkenni fólk sem býr í löndum þar sem það er hættulegt að vera partur af LGBT og þarf að þola mun verri móðursýki en ég alla ævi og getur ekkert gert í því.
Kynhvöt
Nokkrir punktar um þetta bara sem mér datt í hug að fólk vildi kannski vita.
1. Hef 0 áhuga á endaþarmsmökum og tel að það séu margir á sömu skoðun, finnst sjálfum þetta vera ógeðslegt og finnst bara ekkert aðlaðandi við þetta svæði og þessa athöfn. Síðan eru líka afleiðingarnar vondar ef eitthvað fer úrskeiðis.
2. Þó maður sé samkynhneigður þýðir ekki að maður er hrifinn af öllum strákum, sama með að strákar eru ekki hrifnir af öllum stelpum.
3. Það að hommar séu tja hommalegir (drottiningar) er mikið turn off finnst mér því að það að vera samkynhneigður þýðir að ég sé hrifinn af strák/karli ekki af einhverri drottningu.
4.Sama þó að nakinn heit manneskja standi fyrir framan mann þá erum við ekki að missa okkur yfir þessu því að við erum vanir því að vera í kringum fólk af eigin kyni, naked or not og höfum flestir náð að hafa nánast fullkomna sjálfsstjórn til að koma í veg fyrir að það komi einhver „skemmtileg“ atvik.
5. Erum með standard og erum ekki með hverjum sem er þó svo að það sé mun erfiðara fyrir okkur að finna einhvern.
6. Hef aldrei skilið hvað fólk finnst heillandi við að hafa eldri gaur með ungum og óreyndum gaur. Sem býðst til að kenna honum. Veita honum reynslu.